Vanmorgen ben ik op mijn bril gaan zitten. Stom maar waar. Daarom verblijf ik in de winkel van mijn opticien en moet wachten, natuurlijk. Om de tijd te doden blader ik doelloos door ‘Linda’. Een blad dat ik niet snel zelf zou aanschaffen. Plotseling wordt mijn oog getroffen door een bijzondere serie portretten, aangrijpende foto’s en verhalen van ex tbs’ers. Het toeval wil dat ik die middag net uitgebreid geïnformeerd ben over de betekenis van de levenslange gevangenisstraf voor een gedetineerde. Of moet ik zeggen dat mijn oog niet snel op deze foto’s zou zijn gevallen als ik die bijeenkomst niet zou hebben bijgewoond? Mijn ongemak wordt er in ieder geval niet minder om. ‘Degene die mijn daad het meest veroordeelt ben ikzelf’, een zinnetje dat me niet loslaat, ook niet als ik al geruime tijd in onze comfortabele woning ben neergestreken.
