Nu het nieuwe boek ‘De rots van Calpe’ klaar is en de geboortepijn van het naar buiten brengen langzamerhand begint weg te trekken komt er ook weer wat ruimte en energie voor andere dingen.
Zo heb ik heb mijn verhaal over Ludwig Wittgenstein vanmorgen onder handen genomen. Het heeft bijna 3 maanden (!) onaangeroerd op de plank gelegen. Die afstand had ik nodig om het te kunnen afronden. Het proberen glashelder te formuleren wat de essentie van zijn denken is en welke betekenis dat heeft voor ons handelen is in dit geval geen kleinigheid.  Of dat is gelukt moeten anderen maar beoordelen.
Van fietsen zal vanmiddag niet veel komen, de buienradar voorspelt niet veel goeds. Ik wil me daarom de komende uren opnieuw gaan buigen over het levenseindedebat in Nederland. Tja, zullen jullie wel denken: hoe kom je daar nu weer bij en is dat niet een erg zwaar onderwerp? Dat zit zo. Ik ben op dat idee gekomen toen ik vorig jaar in Zuid-Frankrijk was; altijd als ik daar ben bezoek ik die prachtige parkachtige begraafplaatsen. Je kan er zo heerlijk wandelen en wegdromen. Daar heb ik me voorgenomen om nadrukkelijker naar het euthanasie-debat in ons land te gaan kijken. Ik heb er al aardig wat aangedaan, maar nu wil ik het dankzij een interview met Paul van Tongeren (Trouw, 10 maart 2014) wat verder proberen te brengen. In dat interview schetst Van Tongeren een schijnbaar vergeten weg, een zuiver en inspirerend pad dat niet (onnodig) somberder of zwaarder makend is.

© Bram Zoon 2014