Het beeld dat Di Luca de laatse tijd over zich heeft afgeroepen is opnieuw niet gunstig. Toch moeten we niet vergeten dat hij ook een geweldig renner is geweest. Omdat de illustreren gaan we terug naar de Ronde van Italië van 2009. Indertijd schreef ik het volgende stukje over de Italiaan.
Deze wil om te winnen is niet van deze wereld, een renner kan er alles aan doen, maar het vermogen om zo te winnen is afkomstig van de goden. Er kon geen lachje vanaf tijdens de huldiging, er wachten de collega renners nog zware tuchtigingen.
Op 350 meter voor de meet plaatste hij al een geweldige demarrage en dan 200 meter voor de top van de Croce d’Aune komt zijn alles vernietigende spurt. Furieus.
De wijze waarop hij de vierde etappe in de ronde van Italië 2009 wist te winnen, heeft mijn bewondering voor deze Italiaanse wielrenner alleen nog maar groter gemaakt.
Danilo di Luca geboren in 1976 en afkomstig uit de Abruzzen, is kort en geblokt van gestalte, een renner van absolute wereldklasse. Korte licht stotende pedaaltred. Zijn zeges zijn altijd fel bevochten geweest, op het scherpst van de snede. In de verste verte geen linkebal. Als zijn tijdritten goed zijn gaat hij deze Giro winnen.
Kijken naar Di Luca maakt het leven zinvol en prachtig. Er huist een heldere en romantische geest in deze renner. Als hij lijdt, lijdt men met hem mee. Als hij glorieert, is iedereen blij. Held van het volk. Leeuwenhart.
Vroeger moesten vrouwen niet te dicht in zijn buurt komen, ze waren niet veilig, hij verslond ze. Nu staan zijn prestaties in het teken van het verdriet van de moeders en families van de slachtoffers van de recente aardbeving in zijn geboortestreek.
Hij heeft een scherp koersinzicht. De ideale combinatie van lefgozer en straatjongen; lekker bekkie bovendien. Koelbloedig en met killersmentaliteit. Aanraakbaar als hij de tol van zijn inspanningen de volgende dag moet betalen.
Juist omdat hij zo klein van stuk is en zo buitengewoon kan lijden is hij een heroïsche en bijna mythische figuur in het peloton der beroepsrenners.
Doping? Niet interessant! Zoon van Zeus.
Op 31 mei 2009 verloor Di Luca de Ronde van Italië met een tijdsverschil van 41 seconden aan de rus Denis Menchov. De finish van de Giro lag vlak voor de poorten van het Colosseum in Rome, ooit het grootste amfitheater van het Romeinse Rijk. Di Luca heeft Menchov aangepakt waar hij maar kon, o.a. op de Blockhaus en op de Vesuvius. Door zijn offensieve stijl van coursen heeft Di Luca wielergeschiedenis geschreven. Hij zag meerdere keren kans om bonificatieseconden op te strijken, maar het mocht niet baten, hij raakte Menschov niet kwijt. Di Luca won niet alleen de 4e maar ook de 10e etappe en het puntenklassement, hij reed 7 dagen in de leiderstrui. Menchov bleek en bleef de beste in het spel om de seconden, ondanks een valpartij in de afsluitende tijdrit. Later na zijn opvallende optreden zou duidelijk worden dat Di Luca een nieuwe variant van EPO had gebruikt. De Italiaan had blijkbaar niet alleen een roekeloze stijl van fietsen maar ook van leven.
©Bram Zoon 2009
Deze foto is gemaakt in een klein café in Antwerpen. We zaten te kijken naar ‘de ronde van Vlaanderen’. Opeens ging het licht uit, ik keek omhoog en vlak voordat ik afdrukte floepte het weer aan. Ik ging staan nam mijn bolleke in de hand dronk het in een lange teug leeg en citeerde vervolgens een van de bekendste apostelen: ‘En het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet gegrepen.’ Nogal voor de hand liggend vond ikzelf, maar onze Belgische vrienden wisten het wel te waarderen, we werden overladen met het amberkleurige ‘de Koninkc’. Dermate uitbundig dat we voortijdig de kroeg moesten verlaten. Zo zie je maar weer als je de klassieken een beetje kent ben je al snel een gevierd man (in België). Etc.
