In absolute termen bestaat ‘zuiverheid van geest’ niet. Wij kunnen ons niet of nauwelijks losmaken van onze begeerten, onverstand en driften. Die ‘ongemakken’ horen onvermijdelijk bij ons en maken dit bestaan onvolkomen én onbevredigend. Is zuiverheid van geest daarom een zinloos zoeken, omdat het toch niet gevonden kan worden? Ondanks dit gegeven zie ik zuiverheid als een ‘opgave’, als iets ‘nastrevenswaardig’. Iets waar ik tegen alle logica in tóch naar uitzie en verlang. Zuiverheid van geest moet geen doel op zich worden. Het is geen nieuw soort van ascetisme of onthouding van zinnelijke genoegens, daar heeft het niets mee van doen. Er is eerder sprake van een ‘niet–anders–kunnen’. Het is een innerlijke autonome kracht of noodzaak die, zonder dwang, om navolging vraagt. Daarom spreek ik, naast ‘opgave’, liever van het wat ouderwets klinkende ‘roeping’.

Lees verder en klik aan: Zuiverheid van geest als roeping en als opgave

‘Een klassieker in de Nederlandse filosofie’ lees ik op de achterflap. Een tijdje heb ik nu in Heidegger, Denken en danken, Geven en zijn gelezen en gebladerd, maar halverwege ben ik gestopt. Het is tijd voor een adempauze; later zal blijken dat er geruime tijd overheen gaat voor ik het weer ter hand neem.[1]

Martin Heidegger! Een filosoof met een zeldzame denkkracht en unieke wijsheid, iemand die al geruime tijd een bijzondere aantrekkingskracht op me uitoefent. Het vermoeden dat deze niet onomstreden denker een van de oorspronkelijkste filosofen van de twintigste eeuw is, heeft zich dan – in weerwil van publicaties over zijn sympathieën – van me meester gemaakt. Zijn raadselachtige, duistere taal en glasheldere betoogtrant hebben me vanaf het moment dat ik IJsselings boek ter zijde leg niet meer losgelaten.

[1] Samuel IJsseling – Heidegger: Denken en danken. Geven en zijn, 2015.

Klik aan en lees verder: https://www.bramzoon.com/wp-content/uploads/2021/06/1.-Geworpen-in-de-wereld-Bram-Zoon-startnotitie-juli-2017.pdf