Het was vandaag opnieuw mooi fietsweer. Ik prijs de dag dat ik stopte met werken, terwijl ik leuk werk had. Als ik het gejakker op de Nederlandse wegen zie, denk ik: dat is godzijdank niet meer nodig. Het grote voordeel van het fietsen is dat je een lege kop krijgt en goed – hoe gek het misschien mag klinken – kan nadenken. Ik zit met fikse puzzels in mijn maag, het gaat over een boek dat vermoedelijk in 2016 zal verschijnen. Het is een roman. Al het materiaal is er. Iedere keer denk ik dat ik de sleutel in handen heb en al na enige tijd blijkt dit tevergeefs. Toch gaat het lukken, een bijzonder vertrouwen zegt me dat. Ik heb eens een bekend en gevierd schrijver horen zeggen: dat het schrijven van een roman niet zo iets is als een spijker in de muur slaan. Een knol van een waarheid, ik kan er inmiddels over meepraten. Geduld oefenen, elke dag gestadig doorwerken gecombineerd met slim fietsen en toeslaan op bijzondere momenten moet de oplossing dichterbij brengen.

Eerste druk

Evert de Rooij: “De rots van Calpe, net uitgelezen. Fascinerend boek over een ik-figuur met een writers block, die op aanraden van zijn vrouw de eenzaamheid van de paters opzoekt om eindelijk een verhaal van zich af te schrijven dat hem al vanaf zijn jeugd kwelt. Het is iets waar hij zich voor schaamt en dat hij middels een verhaal wil recht zetten. In zijn afzondering lukt het hem om zijn demonen onder ogen te zien. Hij vertelt de lezers een verhaal over zichzelf en zijn vrienden die in hun jonge jaren naar Calpe gingen om te trainen voor het wielerseizoen. Daar gebeurt iets dat hun leven zal tekenen en iedereen gaat daar op een andere manier mee om. De ik-figuur gaat met zijn vrouw op latere leeftijd terug naar Calpe om daar een ander lid van het vriendengroepje te treffen, die daar inmiddels al jaren woont. Samen spitten ze het verleden door en uiteindelijk vindt de ik-figuur rust na een soort catharsis waarin hij bijna zelf het leven laat. In het vliegtuig naar huis ziet hij nog eenmaal de rots van Calpe, waar hij nu een panoramische blik op heeft. Hij concludeert dat er in het leven een rode draad zit die je doorgaans niet zo snel opmerkt, maar die wel een invloed op je heeft die je vaak alleen maar achteraf kunt vaststellen. Boeiend boek, zeker voor mensen die zelf wedstrijden gefietst hebben.”

Jan Nak: “Aard Zorgdrager was in zijn jonge jaren een getalenteerd wielrenner. Samen met zijn maten waren ze een geducht team dat de wedstrijden afstroopten en veel wonnen. Een dramatische, en naar later blijkt traumatische, gebeurtenis in Calpe veranderd in een klap de verhoudingen. Jaren later krijgt Aard last van nare dromen die te maken hebben met het verleden, wat moet hij doen, vergeten of de confrontatie aan gaan.
Als een van zijn vroegere kompanen overlijd is er geen ontkomen aan, Aard gaat samen met zijn vrouw Barbara de strijd aan. In Calpe loopt hij zijn oude fietsmaat Frans Bregonje tegen het lijf. Daarna is er geen andere optie meer mogelijk voor Aard, hij moet afrekenen met het verleden! Dit is in kort bestek waar de novelle van Bram Zoon over gaat. Het verhaal wordt vlot verteld, springend in de tijd, en met kennis van zaken. Vooral de wielerwedstrijden worden tot in detail uitgewerkt wat voor de wielerliefhebbers onder ons zeer herkenbaar is.
Het is een vlot lopend boekje, uitstekend geschreven en lekker spannend. Je denkt te weten hoe het boek gaat eindigen maar toch is het net even anders als je had voorgesteld. Een leuk boekje voor de liefhebber van spannende verhalen en voor wielerliefhebbers. Het is een boek wat je moeilijk weg legt als je er eenmaal inzit, voordeel is dan weer dat het geen dikke pil is. Kortom; prima geschreven, lekker vlot lopend, goed uitgewerkt en met gevoel voor humor en spanning.”

Tweede druk

“Dit is ook geen wielerboek, dit is over hoe het leven kan lopen, door een schrijver met literaire talenten, psychologische, sociologische en filosofische inzichten.”

Guus van Holland: “De rots van Calpe’, de novelle van Bram Zoon, heeft diepe indruk op mij gemaakt. Verwondering en verwarring. Over een ex-wielrenner en zijn oude wielervrienden en -tegenstanders die door een fatale gebeurtenis de grip op elkaar en het leven verliezen. Over vriendschap, liefde en moed. Waarom krijgt dit indrukwekkende boek over wielrenners zo weinig aandacht?”
“Zo’n dialoog tussen oud-wielrenner Aard en zijn vrouw Barbera over de mening van oude wielervrienden:
‘Ze kunnen hun drang tot oordelen maar moeilijk in toom houden.’
‘Maar geldt dat niet voor de hele mensheid? Als wij het maar in de gaten hebben dat we dat ook doen.’
‘Je hebt gelijk. Dan is er al veel gewonnen.’
En dan ook nog fraaie staaltjes van (interne) koersverslagen, typeringen en metaforen. Goed geschreven. Ik heb van het boek genoten.”